Karmaşık


ilhamım geldi bu gece
aya bakarken güneşe şiirler yazacağım
buz gibi kar üzerinde yürüyüp ayaklarımı yanarken,
serin suların buharlaştığı bir hayal kuracağım.
bakır aynada kendimi seyre dalıp
sarı saçımla kara bıyık yapacağım
uykum gelmek istemezse ona kızmayıp,
insomnia'mı bağrıma basacağım.


Yorumlar

  1. Raymond Dufayel01:57

    İlhamın gelsin her sabah
    güneşe bakarken geceye şiirler yaz
    ateşin üstünde yürürken üşüsün ayak parmakların,
    sıcak bir battaniyenin hayaliyle kal.
    Sonra da aynada kendini seyre dalıp
    gözyaşlarından gülücük yap.
    uykun gelirse ona hiç kızma,
    al koynuna, sarıl ve yat...

    YanıtlaSil
  2. nini02:01

    yeteneğini kullanıp benim yazımın altında benden rol çalıyorsun ama sen!
    :) teşekkür ederim, çok beğendim...

    YanıtlaSil
  3. Raymond Dufayel02:05

    Hayır, öyle bir niyetim yok :) Duygularınla duygularımı tanıştırdım, karıştırdım. Hepsi bu.

    YanıtlaSil
  4. nini02:08

    blogu ilk açtığım zamanlar "duyguların duygularımla; düşüncelerin düşüncelerim; kelimelerin kelimelerimle" tanışsın yazmıştım:)

    YanıtlaSil
  5. Raymond Dufayel02:10

    en güzel hemfikir olma şekli, farkında olmadan olandır :)

    YanıtlaSil
  6. Adsız02:25

    yorum yazayım dedim ama, tatlı atışmalarınızı okudum çok hoş ya böyle atışmalara can kurban...

    YanıtlaSil
  7. nini02:29

    yazan herkese can kurban:)

    YanıtlaSil
  8. Mia Wallace02:43

    gerçekten ilham gelmiş güzel de olmui canım nini :)

    YanıtlaSil
  9. nini03:00

    Mia'mm teşekkür ederim canımm!

    YanıtlaSil
  10. Buz03:27

    Uyuku problemi bende de var ama benimki bu kadar yaratıcı değil :).

    YanıtlaSil
  11. Kısaca Fd08:24

    hoşgelmiş.

    YanıtlaSil
  12. Hande10:02

    Bol ilhamlar canım :)) bende uykum kaçınca kızmamayı becerebilsem güzel olur :)

    YanıtlaSil
  13. REÇELİM10:13

    Ay a bakarken gözlerimde bir ışıltı
    Bu gece seninlemiyim diyeceğim ona
    Yorgun düşlerime bir tutam güneş olsun
    Ben sana bakarım varsın etimden yanıkları yolsun...

    Elimde kalem yüreğimde en soğuk rüzgarlar
    Ayaklarımda bastığım yerin batma hisleri
    Karıştım çözemem ki bu bilmeceyi
    Aya derimki yanayım dizelerimle güneşe atın beni...

    sevgilerimle ninicim:)))

    YanıtlaSil
  14. nini10:17

    *Buz,
    bende de hep bu kadar yaratıcı olmuyor:)

    *Kısaca Fd,
    hoşbulunmuş mu? ne mutlu^^

    *Hande,
    kızmayınca uyunabiliyormuş. dün anladım^^

    *Reçelim,
    nasıl mutlu oluyorum sizi böyle görünce anlatamam! bundan sonra yorumları şiir olarak istiyorum senden de=) ben bunları birleştiriyim mi ne yapayım? yüreğine sağlık!

    YanıtlaSil
  15. Deniz Bilgen Çakır11:06

    vay hatunum, oksimoronun dibine vurmuşsun. beğendim, güzel olmuş. eline sağlık...

    YanıtlaSil
  16. deeptone15:03

    hımmm uyumuşsun sona.
    :)

    YanıtlaSil
  17. agresif prenses15:20

    niniii,süpermiş senin şu ilham söyle de hiç gitmesin:)

    YanıtlaSil
  18. Medanşeri20:33

    Çok güzeldi Nini, ilham hiç bırakmaz dilerim peşini. (:

    YanıtlaSil
  19. Adsız21:09

    hoş bir sayfa...

    YanıtlaSil
  20. nini21:58

    *Deniz, iltifatını yerim^^

    *Deeptone, aynen:)

    *prensesimm, teşekkürler:)

    *Medanşeri, inşallah!

    *adsız, teşekkürler...

    YanıtlaSil
  21. Bolat23:27

    İlhamınız bol olsun :)

    YanıtlaSil
  22. jetlagis21:08

    İlhamın geldi bu gece,
    Açmadım kapıyı ona,
    Sen gibi ağırlayamamaktan korktum..Yüreğine sağlık.

    YanıtlaSil
  23. nini21:30

    Bolat, hepimizin:)

    Jetlagis, senin de cevabına sağlık:)

    YanıtlaSil
  24. Aylak14:19

    İlhamı doldur gecelerine
    Gökyüzü gerdanlıklarını takmıştır
    Gölgeler yoktur artık
    Gürültü,egzoz kokusu yok
    Sûretsizlik, temsilsizlik
    Sessizlik,fısıltılar
    Seni ayakta tutmaya yetecektir
    Uyku
    Tüm bunları senden ç/alan bir hırsızdır

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. nini14:49

      Aylak,
      Çok sevdim^^
      hırsız Uyku! Gerçi bizim eve girmez oldu:)

      Sil

Yorum Gönder

Sen de kelimelerini benimle paylaşabilirsin.

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kalbi Kırılmış Kadın

Resim
kalbin kırıldığında neler yapabilirsin?

asil durmak istiyorsan ve becerebilirsen kendi kendini yemekten başka bir şey yapamazsın bir süre. bu iyi bir şey mi her zaman? hayır. 
zira bazen savurman gerekir içindeki nefreti. O kırgın, kırılmış cam kırıklarını saplaman lazım gelir bir bir camı kıranın iki kaşının ortasına. 
işe yarar mı? kısmen. 
tam olarak geçiremese de kırgınlığını, hafifletir yükünü. 
kıran mı? 
o hiçbir şey anlamaz senin saldırından, üstüne bir de suçlu çıkarsın.
sensindir onun hayatını zindan eden. herkes de bunu bilir kendisi böyle bildiğinden.
sonrasında bir de anlaşılmamanın kırgınlığı; damlaya damlaya küveti delen su damlası gibi. 

iyisi mi, kırıldığında aklına gelecek ilk şey "daha fazla kırılmayacağım, en azından aynı kişi tarafından" olsun.
derler ya herkesin sende bir kotası olmalı diye..
tamam işte. o kotaya bak, kıranı seç, yavaş yavaş indirge kotasını. 
kota dışına da yol ver. 
melankoli zaman zaman iyidir ama fazlası bünyeye zarar. işine yaramayanı, üstüne k…
devam et...

MeSeNede seni çok bekledim

Resim
Nini şimdi oturum açtı. 
Siz neredesiniz?

Geçtiğimiz hafta sonu canım sıkıldı ve oturup eski yazılarıma baktım. Çoğu ne kadar da toy, nasıl da naifler. Dağınık cümleler, imla hataları... İnsan bir garip oluyor kendi yazılarını okurken; "o" günü, ne hakkında yazdığını anımsarken.

Tam bir nostalji oldu benim için. Hani şu MSN'in adı her geçtiğinde ya da 90'lardan bir şarkı çaldığında düşen sıcaklık vardır ya içimize, ha' tam da o oldu. Isındım. Hele sizden/okurlardan aldığım yorumları okuduğumda... Bir de sözlüğümüz varmış; ismim altında ayaklarımı yerden kesecek yorumlarla... Tabii bu bahsettiğim 10 sene öncesi!

Daha blog yazarlığının popüler olmadığı yıllarda, etrafımızda Instagram ünlüleri at koşturmazken yazıp okurdu burada insanlar. Hatta kemikleşmiş bir kadro bile vardı. (gülücük) (Bakın, bu gülme efektim de geçmişten, hatırlayan vardır belki)

Peki, bunca yıl içerisinde hiç yazmadım mı? Yazdım. Ancak, buraya taşımadım. Şimdi yeniden heveslenmişken belki de bu…
devam et...

Mini Sohbet: Dırdır

Resim
Agu ile başlar her şey, ardından dır gelir. Sonra dır'a bir dır daha eklenir ve olur insanlığa dırdır.  Fenadır da dırdır. Yapan çekilmez, yapılanı yer çekimi bile dünyaya geri çekemez.  Ah bir de benim dırdırım yok mu?  Tadından yenmez. Yeme de yanında yat denir ya, onu burada uyarı babında kullanabilirim işte, zira yiyecek olursan oturur midene.  İyisi mi sen çok konuşturma beni.   Tamam!  Evet!  Biliyorum ki başladığımda beni susturmak büyük mesele.  Öyle her yiğidin harcı değil
 ama
 kelime dağarcığım ve vereceğim enerjinin kutbunu belirlemek senin elinde.  Malum bakarsan bağ olur bakmazsan dağ olur.
 Yani olay şu ki: öyle ya da böyle bir şey olacak,
doğamın ve östrojenimin kanunu bu.  En iyisi biz iyi geçinelim ki adı gevezelik olsun.
 Yok kızdıracağım dersen dırdırım senin olsun.  Şansın yaver gitmezse bir de geveze dırdırıma denk gelirsin,
 ki senin için bu sağlam bir combo* olur.  Yine de benden sana söylemesi: en beteri suskunluğumdur.
Bak mesela şimdi sustum!
(gülücük)

*combo: http://www.eksis…
devam et...

Gelecekteki Doğmayacak Bebeğime Mektup

Resim
Çocuk sahibi olmak en güzel hayaller, sevgi dolu beklentiler içinde alınan bir karardır çoğu zaman. Sonu mutluluktur. Bu yazıyı yazmama, senin de okumana sebep olan düşüncelerim, annelerimiz ya da anne olmak isteyen adaylarımıza ithafen değil, farkındalık adına yazıldı. Bu sebeple dile geldi dünyaya bir çocuk daha getirmenin ne denli zor ve önemli, sorumluluk isteyen bir karar olduğu. Bunu layığıyla yerine getiren herkese imrenerek, umarım  5 yıl sonra fikirlerim, güvencem ve dünya değişir de, ben de bu duyguyu reddetmeyi bir kenara bırakıp yaşamsal döngünün, annelik saatinin sesini duyarım diyerek bu kasvetli yazıyla seni baş başa bırakıyorum.

-Tüm anne olan ve olmayı isteyenlere en içten iyi dileklerim ve her şeyin hep yolunda gitmesi temennisi eşliğinde.-




  İstemiyorum seni bebeğim. Senin ne kadar güzel ve muhteşem bir varlık olabileceğini bilmediğimden değil. Bir bebeğin, bir çocuğun küçücük dünya tatlısı burnunu, parmaklarını, ağlarken büzdüğü o dudaklarını ve kakasını yapacakken p…
devam et...

Çocuk İhmal ve İstismarı: Velayet

Resim
Her zaman dile getirdiğim bir şey vardır: doğumuna sebebiyet vermek bir çocuğu senin "malın" yapmaz. Annesi de olsan, babası da olsan önemli değil. Bakamadığın ya da çocuğun için tehlike oluşturduğun anda ne aranızdaki genetik bağ ne de velayet denilen şey önemli gelir.

Gönül isterdi ki bu düşüncemi devlet; hak-hukuk kuklacısı adalet ve herkes benimsesin, fakat ne mümkün?  Hiçbir yasanın yeterli ve akılane olamadığı; düzgün olan yasaların da sağlıklı bir şekilde yorumunun yapılamadığı ülkemizde bu oldukça ütopik kaçacak bir istek. Bunu biliyorum. Biliyorum ama kendimi sitem etmekten alıkoyamıyorum.

Küçücük bir kız çocuğu, bundan 1 sene önce annesini kanserden kaybediyor.
Tam 1 sene boyunca kemoterapi seansı sonralarında annesinin çöküşüne, eriyişine şahit oluyor küçücük aklı ve kalbiyle.
1 sene boyunca annesinin tedavisi için geldikleri başka bir şehirde, teyzesinin evinde, babası ve kendisinden sadece birkaç yaş büyük olan abisinden uzak yaşıyor.
Annesinin vefatından sonr…
devam et...

"Canım senin paranı almak istemiyor"

Resim
Bugün 19:30 sularıydı...
Önce beni almak istemedin,
Sonra vitesi geri takıp yanıma geldin. Hey hey hey taksici, Neden ilk seferde beni reddettin?
Ben binince radyonu kapadın, "Başka müşteriye gidecektim" deyip bana dırdır yaptın Hey hey hey taksici, O zaman beni niye aldın?

Vardık bizim lokasyona, "Burada ineceğim" dedim, dursana. Hey hey hey taksici, Niye beni 29 metre öteye bıraktın?
Parayı uzattım almadın, Beni bu hareketinle dumura uğrattın. Hey hey hey taksici, Niye aynadan bana öyle baktın?
"Canım senin paranı almak istemiyor" dedin, "Olmaz öyle şey" dedim diye bana zılgıtı çektin. Hey hey hey taksici, Sen bana bunları niye ettin?
"Canım istemiyor da ne demek, alın lütfen şu parayı" dememle bir oldu terk etmem korkudan sarı aracını. Hey hey hey taksici, "İnsene beee!" diye para uzatana bağırılır mı?
Psikoljim bozuldu sayende, Dörtlükler yazıyorum taksicinin birine. Hey hey hey taksici, Niye canın benim paramı istemedi?
devam et...

Nereye Varırsa (Lorensa)

Resim
Bu yazı öylesine, nereye varırsa...
Ben de zaten öylesine bir insanım, ismim Lorensa

Hayat ne kadar da garip. Şimdi, şu saniyelerde dünyaya gelen binlerce bebek var. Annelerinin gözlerinden burun kemerlerine yaşlar süzülüyor. Binlerce yeni çığlık, binlerce kesilmiş göbek bağı-hoş geldin kurdelesi. Öte yandan yine aynı saniyeler ölüme ev sahipliği yapıyor. Binlerce insanın enerjisi sönüyor ve hayata veda ediyorlar. Arkalarında sürüyle üzgün insan...

Ölmekten korkar mısın diye sorsanız, "hayır" derim. Korktuğum ölme eylemi değil, nasıl öleceğim... Canım acıyacak mı; yanacak mıyım yoksa boğulacak mı? Ama bundan da ötesi, ardımda bırakacaklarım. Düşüncesi bile üzücü, ürkütücü. İyisi mi düşünmeyeyim. Zaten konum da aslında ölüm değil. Sadece kelimeler beni nereye götürüyorsa oraya sürükleniyorum.

Aklımda yine ölüm- yine mi ölüm-!
Kim bana söyleyebilir ne zaman öleceğimi? Ya da kim aynaya bakıp "bunlar son günlerim" diyebilir durduk yere kendisine?  Kimine göre de ölüme…
devam et...

Steve Jobs ve Tenzile Erdoğan

Resim
Başlık kafanızda (?) mi yarattı? Haklısınız, ben de yan yana yadırgamadım değil...

Şu sıra can sıkıntısından fazla takip ediyor bulunduğum "sosyal medya", gazetelerdeki okuyucu yorumları, sözlük- benzer platformlarda bulunan ve kafamda duracağına, burada dırdırım olsun dediğim iki konum var. Okumak ve dırdırımı çekmek isteyenler yazının devamına buyursunlar...


Yapım gereği birisinin ölmüş oluşuna yoğun bir şekilde üzülürüm. Ölüm doğal bir döngüdür, kabul. Fakat genel olarak insanlar kayıplara istemdışı empati kurarlar ve üzülürler diye düşünüyorum. Yanılıyor muyum, olabilir.. Ama böyle paylaşımcı olduğumuza inanmak hoşuma gidiyor. 

 Neyse, sataşma amacı gütmeden belirtiyorum ki: Steve Jobs'un hastalığı döneminde ve arkasından gelen ölümüne üzülenlerden biriyim. 
Onunla hiçbir alakası-çıkarı olmayan insanların "neden" üzülüyor olduklarına anlam veremeyen kişilere saygı duyuyorum. Saçma bulan kişilere ise anlatmaya çalışmak gibi  boş bir uğraş içerisine girmek istemi…
devam et...

Küçük Albert Deneyi (Little Albert Experiment)

Resim
Albert 8-9 aylık bir bebekti. Annesi geçimini sağlamak için her gün hastaneye* giderek sütünü para karşılığı satar, Albert da bu sırada hastanenin kreşinde annesinin işi bitene kadar diğer çocuklarla oynardı.
O sıralarda aynı hastanede sosyal-psikoloji alanında çalışan John B. Watson ve asistanı Rosalie Rayner, "korkunun, sonradan edinilen şartlı bir refleks mi yoksa doğuştan gelen koşulsuz bir dürtü mü" olduğu konusunda araştırma yapıyordu. Tarihteki en önemli psikolojik deneylerden biri olarak kabul edilen Little Albert Experiment, işte bu birbirinden alakasız görünen olaylar ile başladı...


Watson ve Rayner, çalışmalarını sürdürürken hastane kreşinde oynayan çocukları da uzaktan incelemeye başlarlar. Ancak, "korku" hakkındaki sualleri için daha doğrudan ve kesin yanıtlar veren testler yapmaları gerekmektedir. Bu mecburiyet küçük bir denek ihtiyacı doğurur ve araştırmaları için izin alabilecekleri bir aile arayışına geçerler. Küçük Albert ve para kazanmak için sütü…
devam et...